"Ο Matt Shepard είναι φίλος μου"

  Ο Matthew Shepard ήταν ένας Αμερικανός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Wyoming ο οποίος ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε και αφέθηκε να πεθάνει κοντά στο Laramie, του Wyoming τη νύχτα της 6^ης Οκτωβρίου 1998, σε ένα από τα συγκλονιστικότερα εγκλήματα μίσους στην ιστορία των ΗΠΑ. Άφησε τη τελευταία του πνοή έξι ημέρες αργότερα στο νοσοκομείο του Κολοράντο, στις 12 Οκτωβρίου. Ο θάνατος του αποδίδεται σε βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Λίγο μετά την επίθεση, οι Aaron McKinney και ο Russell Henderson συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία. Οι δύο νέοι που τον χτύπησαν ισχυρίστηκαν πως είχαν σκοπό να τον ληστέψουν, αλλά τον βασάνισαν και τον σκότωσαν όταν θεώρησαν ότι τους φλέρταρε.

  Ο Matthew γνώρισε τους βασανιστές του στο μπαρ Fireside Lounge στο Laramie του Wyoming. Αυτοί πρότειναν στον Matt να τον γυρίσουν σπίτι με το αυτοκίνητο τους. Αντί να τον πάνε σπίτι του όμως, τον οδήγησαν σε μια απομονωμένη αγροτική περιοχή και αφού τον λήστεψαν τον έδεσαν σε ένα φράχτη, σαν σκιάχτρο, όπου τον βασάνισαν για ώρα και τον χτύπησαν με πιστόλι σπάζοντάς του το κρανίο. Ακολούθως έφυγαν, αφήνοντάς τον σε κώμα δεμένο στον φράχτη. Τo αγόρι πέθανε, στο νοσοκομείο του Κολοράντο όπου είχε παραμείνει σε κώμα για έξι ημέρες.

  Πολλά έργα έχουν εμπνευστεί από τη ζωή του Matthew Shepard, το θάνατο του, τη δίκη, και τα επακόλουθά της, συμπεριλαμβανομένων των ντοκιμαντέρ, των ταινιών και των τηλεοπτικών εκπομπών, θεατρικά, μουσικά και συγγραφικά έργα. Το ντοκιμαντέρ «Matt Shepard Is a Friend of Mine» είναι ένα από αυτά, όπου σκιαγραφείτε το πορτρέτο του Matthew Shepard μέσα από τα μάτια φίλων και γνωστών που έζησαν από κοντά όλα τα γεγονότα. 

Όταν η ετεροφυλοφιλία γίνεται μειονότητα.

  Μπορείς να φανταστείς ένα κόσμο όπου η ομοφυλοφιλία αποτελεί την επικρατέστερη "τάση";

Ένα κόσμο όπου τα παιδιά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια κοινωνία που πιστεύει και προωθεί ότι το να είσαι straight είναι αηδιαστικό και αμαρτία.

  Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Kim Rocco Shields, δίνει νόημα και ζωή σε αυτή την ενδιαφέρουσα σκέψη, σε μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο "Love is all you need?". Η ταινία αφορά την Ashley Chris, ένα μικρό κοριτσάκι που γεννήθηκε με δύο μητέρες. Στη πορεία της ζωής της ανακαλύπτει ότι έλκεται ερωτικά από το αντίθετο φύλο, ξέροντας όμως ότι η κοινωνία στην οποία ζει δεν της επιτρέπει να αγαπήσει ένα....αγόρι.

  Στο τέλος της ταινίας αναγράφονται τα ακόλουθα λόγια: "Όλα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε αυτή τη ταινία είναι αληθινές ιστορίες από θύματα που βίωσαν εκφοβισμό. Αυτή η ταινία είναι αφιερωμένη σε κάθε παιδί που έχει νιώσει τέτοιο σκοτάδι εξαιτίας του μίσους και της παρανόησης κάποιων άλλων. Πάντα να θυμάσαι ότι η αγάπη είναι γραφτό της να έρθει στο τέλος. Ποτέ μην αισθανθείς ότι είσαι λάθος ή μόνος επειδή απλά είσαι...ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ".

Η ταινία έχει ήδη κερδίσει 19 βραβεία φεστιβάλ κινηματογράφου.

Δύο ετεροφυλόφιλοι άντρες βιώνουν την ομοφοβία μέσα από ένα κοινωνικό πείραμα.

  Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, Iain Lee και Justin Dealey του ραδιοφωνικού σταθμού του BBC -"Three counties radio", μετά από συνομιλία τους με ένα νεαρό άντρα που πρόσφατα έπεσε θύμα ομοφοβικής επίθεσης, όταν εξερχόταν από τρένο και απλά κρατούσε το χέρι του συντρόφου του, αποφάσισαν να διεξάγουν ένα κοινωνικό πείραμα παριστάνοντας ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι το οποίο κάνει την βόλτα του ένα απόγευμα στη πόλη της Luton και κρατάνε ο ένας το χέρι του άλλου. Με το πείραμα αυτό θέλησαν να παρατηρήσουν τι είδους αντιδράσεις θα έπαιρναν από τους περαστικούς και κατά πόσο δύο ομοφυλόφιλοι άντρες αντιμετωπίζουν ρατσισμό.

Το "ζευγάρι" ξεκίνησε τη βόλτα του στους δρόμους της πόλης επιδεικνύοντας δημόσια για πρώτη φορά τη "καινούρια τους σχέση". Σε λιγότερο από δέκα λεπτά το "ζευγάρι" άρχισε να δέχεται τις πρώτες αντιδράσεις από το κοινό. Ψίθυροι, αδιάκριτα βλέμματα, κοροϊδευτικά σχόλια.. Ο Lee μάλιστα παρατήρησε ένα πατέρα να απομακρύνει το παιδί του από το "ομοφυλόφιλο ζευγάρι", ενώ ο Dealey άκουσε ένα άλλο άτομο να λέει "κοίταξε τους κρατάνε χέρια".

Στη συνέχεια οι δύο παραγωγοί θέλησαν να ζητήσουν εξηγήσεις από τους περαστικούς για αυτές τις συμπεριφορές. Όταν πλησίασαν ένα άντρα ο οποίος ολοφάνερα δεν φαινόταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος με αυτό που έβλεπε και τον ρώτησαν ευθέως για τη συμπεριφορά του, ο ίδιος απάντησε ότι δεν συμφωνεί με αυτό και μάλιστα το βρίσκει "αηδιαστικό". Παρόμοια απάντηση δόθηκε ακολούθως και από μια γυναίκα η οποία ερωτηθείσα εάν είναι ενάντια στην ομοφυλοφιλία απάντησε με απλό τρόπο ότι "δεν είναι ενάντια σε αυτή αλλά δεν της αρέσει να της το τρίβουν στη μούρη".

Στο τέλος του βίντεο ο Lee παρατήρησε ότι εάν δύο κορίτσια έκαναν την βόλτα τους χεράκι-χεράκι τίποτα απ'όλα αυτά δεν θα συνέβαινε ενώ τελείωσε με την φράση "Είμαι έκπληκτος μ΄αυτές τις συμπεριφορές και απογοητευμένος".

"Για να δεχτείς τη σωματική βία πρέπει να ανέχεσαι τη λεκτική και την ψυχολογική βία".

  Ο Γιώργος, θύμα ομοφοβικής επίθεσης από αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας, μοιράζεται τη δική του εμπειρία και επεξηγεί με λεπτομέρεια πως μια χώρα θεωρητικά σύγχρονη, συμπεριφέρεται με τρόπο που θυμίζει μεσαίωνα.

«Περπατούσα με το αγόρι μου στη Δ. Αρεοπαγίτου και Μακρυγιάννη. Εκεί ήταν μια διμοιρία με 10-15 αστυνομικούς. Ξαφνικά ακούμε ένα σχόλιο από έναν αστυνομικό: "Ζευγάρι είναι; Και ποιος είναι ο άνδρας;".

  Ο 25χρονος Γιώργος μαζί με το φίλο του αντέδρασαν αμέσως τηλεφωνώντας στην αστυνομία, σε οργανώσεις και σε δικηγόρους. «Θέλαμε να τους δείξουμε ότι δεν θα το αφήσουμε έτσι, ότι δεν είμαστε θύματα που θα δεχτούν τη βία τους έτσι άκριτα. Πολύς κόσμος δεν εστιάζει στη λεκτική βία, όσο στη σωματική. Προϋπόθεση, όμως για να δεχτείς τη σωματική βία είναι να ανέχεσαι τη λεκτική και την ψυχολογική βία».

  Στη συνέχεια, όπως καταγγέλλει ο Γιώργος, τους πλησίασαν τέσσερις από τους αστυνομικούς και τους ζήτησαν να κάνουν έλεγχο στις τσάντες τους. «Άρχισα να ρωτάω το λόγο. Δεν μας έλεγαν το λόγο, εγώ φώναζα. Τότε πετάγεται ένας και μου λέει "Τώρα αυτό που κάνεις δεν είναι απείθεια;" Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μας εκφοβίσουν. Αμφισβητούσαν εντελώς την ύπαρξη της ομοφοβίας. Ήταν απίστευτη η αγραμματοσύνη, η ασχετοσύνη και η άξεστη συμπεριφορά τους».

  "Όταν τους φώναζα για τη βία, ο κατά πως φαίνεται επικεφαλής τους με πιάνει από την αριστερή μασχάλη, με σπρώχνει ανάποδα στον τοίχο. Τότε λέει χαρακτηριστικά ο αστυνομικός: "Αυτό αν σου κάναμε θα ήταν βία". Ουσιαστικά δηλαδή υπέστην και σωματική βία".

  Ο Γιώργος δεν σκέφτηκε ούτε μία στιγμή να αποκρύψει το περιστατικό. «Σε καμία περίπτωση δεν το διαπραγματεύτηκα να το αφήσω πίσω μου. Όσο περισσότερο μιλάς για κάτι, τόσο περισσότερο το ξεπερνάς. Όσο το καταπιέζεις τόσο περισσότερο σε κατατρώει και σε διαλύει ψυχολογικά. Είναι κινητήριος δύναμη για μένα».

Πη  Ο ίδιος υποστηρίζει ότι οι ομοφοβικές επιθέσεις στο παρελθόν ήταν περισσότερες και πιο άγριες. «Τώρα ο κόσμος βγαίνει από τη ντουλάπα του. Οι οργανώσεις συσπειρώνονται, οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές βγαίνουν έξω και διεκδικούν». Εκφράζει, μάλιστα, και την πικρία του απέναντι στα μέσα ενημέρωσης που δεν ασχολήθηκαν νωρίτερα με το πρόβλημα. «’Ήταν μέρος του προβλήματος. Αν δεν έψαχναν παντού το αίμα, την καρικατούρα, αυτό που θα τους κάνει να γελάσουν ή να δημιουργήσουν αρνητικά στερεότυπα, αν είχαν ασχοληθεί παλιότερα, τώρα δεν θα είχαμε τέτοια περιστατικά, θα υπήρχε περισσότερη ενημέρωση πάνω σε αυτά τα θέματα».

  Ο Γιώργος χαρακτηρίζει την Ελλάδα μια χώρα «βαθιά ρατσιστική» και δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι ακόμη κι εκείνος έχει μέσα του ρατσισμό και δίνει μάχη για να τον καταπολεμήσει.

  «Η ομοφοβία, η τρανσφοβία και ό,τι έχει να κάνει με το μίσος, τη μισαλλοδοξία, σε κάτι που θεωρεί ο καθένας διαφορετικό από εκείνον είναι μέρος της κοινωνικής εκπαίδευσης των Ελλήνων. Κι εγώ έτσι έχω μεγαλώσει. Έχω κάνει μεγάλο αγώνα μέσα μου για να αποτάξω το ζυγό του να σιχαίνομαι οτιδήποτε είναι διαφορετικό από μένα. Και να προσπαθήσω να το πολεμήσω να το αλλάξω ή να το φέρω στα δικά μου μέτρα. Αυτό μου ενστάλαξαν από την οικογένειά μου μέχρι την κοινωνία, το σχολείο. Όταν κάτι είναι τόσο πολύ εδραιωμένο κοινωνικά είναι πολύ δύσκολο να βρεις την πηγή του».

  Μιλώντας για τις αλλαγές που θα πρέπει να γίνουν προκειμένου να γίνει στην Ελλάδα σεβαστή η διαφορετικότητα, εκτιμά ότι όλα θα πρέπει να ξεκινήσουν από τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας. «Η Ελλάδα δεν πέρασε ποτέ Διαφωτισμό και Αναγέννηση. Πρέπει από το σχολείο να μάθουμε να δίνουμε το ίδιο βάρος σε όλα τα χρώματα που υπάρχουν στη ζωή, στην ποικιλομορφία. Θέλει πολιτικές πρωτοβουλίες, θέλει κόσμο να επαγρυπνά».

  Ο Γιώργος έχει μάθει στη ζωή να αγωνίζεται και το μόνο που φοβάται, όπως λέει είναι ο ίδιος του ο εαυτός. «Όταν αντιλαμβάνομαι ότι θίγομαι δεν γνωρίζω όρια. Ένας φίλος μου λέει ότι πρέπει να μάθεις να διαλέγεις τις μάχες σου. Αυτό εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Όπου βλέπω αδικία θέλω να την πατάσσω και έτσι διαλύομαι. Από την άλλη αν γεμίσουμε με εγωιστές που νοιάζονται μόνο για το τομάρι τους δεν θα πάμε πουθενά».

Ρεπορτάζ: Κική Μαργαρίτη

Πηγή: news.in.gr

"Κανείς δε βρέθηκε να μας βοηθήσει, πέρναγαν και απλά κοίταζαν με ύφος στεναχώριας και λύπησης"

Αθήνα

Ρεπορτάζ: Κική Μαργαρίτη

  Ο Ερμής είναι ένα από τα πολλά θύματα ομοφοβικής επίθεσης στη χώρα του. Ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τη βία και το φόβο, αλλά κατάφερε να «βγει από τη ντουλάπα του» και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Μιλάει για την τραυματική εμπειρία που έζησε, την ομοφοβία και τις αιτίες της, αλλά και την αμήχανη στάση της κοινωνίας. Ο νεαρός Έρμης μοιράζεται μαζί μας το όνειρο μιας κοινωνίας που θα σέβεται τη διαφορετικότητα.

Προσθήκη λεζάντας

  Ο Ερμής βρισκόταν τον περασμένο Ιούνιο με τους φίλους του στην πλατεία του Κεραμεικού, όταν μια παρέα πέντε ατόμων τους επιτέθηκε αρχικά φραστικά. «Ακούω να εξακοντίζονται βρισιές και βωμολοχίες, όπως "πουσ@@ρες ξεκ@@ρες θα πεθάνετε και εσείς και οι που@@νες που σας κάνουν παρέα και ανοίγουν τα πόδια τους και δεν αναπαράγονται για να αυξηθεί η φυλή μας".

  Σοκαρισμένος από τη λεκτική επίθεση ο Ερμής τους πλησίασε και τους ζήτησε το λόγο που μιλούσαν στον ίδιο και στην παρέα του με αυτό τον τρόπο. "Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη λεκτική αναπαραγωγή και το δίποδο (που προσδιορίζεται από την κοινωνία ως άνθρωπος) ήρθε, μου έριξε μπουνιά στο μάτι, και μόλις άνοιξα το άλλο μάτι συνειδητοποίησα ότι είχε σπάσει τη μύτη του φίλου μου του Ν. και βγάζαμε και οι δύο αίμα. Κανείς δε βρέθηκε να μας βοηθήσει, πέρναγαν και απλά κοίταζαν με ύφος στεναχώριας και λύπησης".

  Στη συνέχεια ειδοποίησε την αστυνομία, η οποία έφτασε, όπως καταγγέλλει ο ίδιος, περίπου δύο ώρες αργότερα και τους αντιμετώπισε με «ύφος θρασύτατο» και με ειρωνική διάθεση
"Αν η αστυνομία ερχόταν το πρώτο δεκάλεπτο θα τους είχε προλάβει και σε αυτό επομένως κοστολογώ μεγάλο μερίδιο στην ίδια την Πολιτεία" λέει.
  Όταν εξήγησαν στους αστυνομικούς τι ακριβώς είχε συμβεί και ο Ερμής περιέγραψε τους δράστες της επίθεσης, η απάντηση ήρθε σαν ένα ακόμη χτύπημα: "Αν έρθεις κάποια στιγμή πάλι στο Γκάζι και τον δεις πάρε τηλέφωνο και θα περάσουμε".

  Ο Ερμής χρειάστηκε να κάνει τέσσερα ράμματα και ο φίλος του ο Ν. χειρουργείο στη μύτη. "Γυρίζοντας σπίτι άυπνος για 26 ώρες και βλέποντας οι γονείς μου την κατάσταση στην οποία είχα περιέλθει, σοκαρίστηκαν και από τότε με ''αγκάλιασαν'' ολοκληρωτικά για αυτό που είμαι" εξομολογείται.
  Μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία, ο Ερμής είναι και πάλι το ίδιο αισιόδοξο άτομο που ήταν και πριν. "Μπορεί να φοβάμαι λίγο, γι’ αυτό και θα ξεκινήσω μαθήματα αυτοάμυνας, αλλά πεισμώνω ακόμη περισσότερο και ελπίζω σε κάτι καλύτερο για το μέλλον".

  Πόσο εύκολο όμως είναι για ένα άτομο που δέχεται ομοφοβική επίθεση να το καταγγέλλει; «Είναι δύσκολο» απαντά ο Ερμής. "Τα άτομα αυτά φοβούνται την στοχοποίησή τους από οργανώσεις και άλλα φυσικά πρόσωπα που είναι συντηρητικά και δρουν φασιστικά και ρατσιστικά".
  Αναζητώντας τις αιτίες και τις ρίζες της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, ο Ερμής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα φαινόμενα αυτά πάντοτε υπήρχαν. "Η κοινωνία και τα ΜΜΕ άργησαν να χρησιμοποιήσουν τον όρο ομοφοβία ή τρανσφοβία για να γίνει ευκρινές ότι υπάρχει και αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που πλήττεται. Φυσικά η άνοδος της ακροδεξιάς βοήθησε στο έπακρο να ενισχυθούν τέτοιες συμπεριφορές". 

Πηγή:news.in.gr